ایام هیچستان

پشت هیچستان جایی است/پشت هیچستان رگ‌های هوا پر قاصدهایی است/که خبر می‌آرند از گل واشده دورترین بوته خاک/ …/آدم این‌جا تنهاست/و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت…